Brusselse rusthuizen: Pour les flamands la même chose!

De zesde staatshervorming hevelde een aantal belangrijke gemeenschapsbevoegdheden naar de Brusselse “Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie”. Voorstanders beriepen zich op de eigen “Brusselse identiteit”, die een eigen “Brussels” beleid legitimeert. Maar nog voor de zesde staatshervorming goed en wel beklonken was, bleek dat de “Brusselse identiteit” vooral “intrafrancophone” is. De Franstalige partijen spraken in het zogenaamde Sainte Emilieakkoord immers onderling af om “une convergence maximale” te creëren tussen het Brussels beleid en het Waals beleid over deze nieuwe bevoegdheden.

Op vlak van ouderenzorg had dit akkoord de massale overgang naar Brussel tot gevolg van de instellingen die behoren tot de Franse Gemeenschapscommissie (de FGC), de Brusselse poot van de Franse Gemeenschap. Een 80-tal ééntalig Franse rust- en verzorgingshuizen, revalidatieovereenkomsten en dagverzorgingscentra kregen op die manier met één trek van de pen een “tweetalig” statuut.

Financiële meevaller aan Franstalige zijde

Zoals altijd aan Franstalige zijde is er ook een interessant financieel kantje aan dit verhaal. De budgettaire tekorten van de FGC zijn legendarisch. Brussel daarentegen, kreeg met de zesde staatshervorming ook de financiële middelen verbonden aan de overgedragen bevoegdheden. Waarom zou de FGC haar weinige centen steken in instellingen die het rijke Brussel kan overnemen volgens een op de FGC afgestemd beleid? En zo werd de zesde staatshervorming niet alleen voor Brussel, maar ook voor de Franse Gemeenschap een mooie financiële meevaller.

Eigenlijk staat tussen deze Franstalige dromen en de realiteit een obstakel: de Bijzondere Financieringswet. Die bepaalt dat enkel tweetalige instellingen de overstap naar Brussel konden maken. Maar dit was geen bezwaar. Meer nog, in een onwettig “protocolakkoord”, mee ondertekend door de Vlaamse excellenties Guy Vanhengel (Open VLD) en Pascal Smet (SP.A), werd voorzien in een jarenlange overgangsperiode om deze ééntalig Franse instellingen te “vernederlandsen”. De N-VA kritiek vanop de oppositiebanken werd door Vanhengel afgedaan als “communautair gestook”, waarbij hij verwees naar het zogezegd succesvol “inschikkelijk en voluntaristisch” beleid van Brussel ten aanzien van het Nederlands in haar instellingen.

Vernietigende balans voor het Nederlands

De balans van het “vernederlandsen” van deze instellingen is vernietigend. Elke instelling heeft sinds 2014 slechts één inspectiebezoek gekregen. Slechts 3 van de 49 rust- en verzorgingshuizen zouden in orde zijn met de tweetaligheid. Men heeft geen zicht hoeveel Nederlandstaligen deel uitmaken van het verzorgend en administratief personeel. De instellingen “zullen worden aangeschreven” om hen eraan te herinneren dat ze ook Nederlandstalige zorg moeten aanbieden. Voor de revalidatieovereenkomsten is de situatie zo mogelijk nog erger: hier werd nog geen enkele inspectie doorgevoerd. Tot zover het succes van het “voluntaristisch en inschikkelijk” beleid.

Conclusie? Met het toekennen van gemeenschapsbevoegdheden aan Brussel worden de Brusselse Vlamingen veroordeeld tot Nederlandsonkundige zorg. En dat is niet alleen onwettig, het is ook moreel verwerpelijk. Want concreet gaat het hier het om kwetsbare mensen, ouderen en mensen met een handicap. Zoals Vlaams-Brusselse ouderen die bij dementie terugvallen op hun moedertaal. Maar menselijkheid speelt hier blijkbaar geen rol. Niet bij de afkeer van de Franstalige partijen van het Nederlands. Maar ook niet bij de tomeloze ambitie van de Vlaams-Brusselse meerderheid om de Franstaligen te vriend te houden in ruil voor een Brussels regeringszitje. Hopelijk houden de traditionele Vlaamse partijen dit in het achterhoofd, alvorens opnieuw mee te werken aan de overheveling van gemeenschapsbevoegdheden naar Brussel.