Verplichte inburgering: sleutel voor samenleven in diversiteit

Gisteren werd in het Brussels parlement het debat gevoerd over de tragische gebeurtenissen van 22 maart.

Ik stelde mij daarbij vragen over het inburgeringsbeleid van Brussel, of eerder het gebrek eraan. Als je kijkt naar de enorme tijdspanne waarin een internationaal gezochte terrorist zich kon verschuilen in Brussel, dan kan het niet anders dan dat hij steun en sympathie krijgt in bepaalde kringen in onze stad, waar de waarden en normen van onze samenleving niet aanvaard zijn.

In Vlaanderen zijn nieuwkomers al sinds 2004 verplicht om een inburgeringstraject te volgen, met inbegrip van lessen burgerschap. In Brussel was dat lang onbespreekbaar. Met als gevolg dat er een generatie nieuwkomers in Brussel is, die nooit de kans, noch de plicht hebben gehad om onze waarden en normen te leren kennen en te aanvaarden en die nooit de kans, noch de plicht hebben gehad om een actief burgerschap in onze samenleving op te nemen.

Brussel moet leren uit haar fouten en beseffen dat het vijf na twaalf is voor een écht verplichtend inburgeringsbeleid dat gericht is op resultaten. Dit moet een prioriteit zijn. Een regering die zich op dit moment neerlegt bij een tekort aan inburgeringstrajecten voor nieuwkomers is niet alleen misdadig maar gewoonweg lafhartig.

Het is rijkelijk laat, maar volgend jaar zal inburgering in Brussel eindelijk verplicht worden. Ik kan er alleen maar op drukken dat Brussel, in het belang van alle Brusselaars en nieuwkomers, hopelijk aan deze deadline zal vasthouden. De overheid moet zorgen voor een open en inclusieve samenleving met actief burgerschap als hoeksteen van diezelfde samenleving.